Verhaal Ice

Wij hebben Ice in januari 2020 in huis genomen, hij was toen 8 maanden. In het huis waar wij Ice vandaan hebben waren 4 grote honden aanwezig. Ice had toen naar mijn weten al 2 eigenaren gehad. Wij weten niet veel van zijn verleden.

Wat wij wel weten is dat Ice niet goed gesocialiseerd is. Hij is bang voor van alles o.a. vrachtwagens en motoren. Hij kan ook erg schrikken als het opeens een fietser of hardloper langskomt. Ice is naar mannen toe veel angstiger dan naar vrouwen, we vermoeden dat er in het verleden iets vervelends is gebeurd met een man. Wij zijn met Ice naar een basiscursus gegaan. We hebben 4 trainingsdagen gehad en toen werden de trainingen online voortgezet vanwege corona.

In het begin dat Ice bij ons kwam was hij dus erg bang, nieuwe mensen ging hij niet naar toe en contact daarmee vond hij te spannend.

Vanaf het begin is Ice erg aanhankelijk naar mij. In het begin liet ik Ice los in het bos, hij gaat dan achter van alles aan. Bij ons in het bos lopen ook reeën en als hij er 1 zag, ging hij er achteraan. Ik riep hem altijd bij me, maar goed luisteren deed hij niet. Ice had daarnaast moeite met sommige andere honden en andere honden hadden moeite met hem. Dit resulteerde een keer in een aanval van Ice naar een onbekende hond. De andere hond had bijtwonden en sindsdien heb ik hem niet meer los gelaten. Ice begon in huis ook vervelend gedrag te tonen. Hij werd agressief naar mensen die niet veel langskwamen en dat waren er al niet veel i.v.m. corona. Hij heeft meerdere mensen gehapt.

We hebben hulp ingeschakeld, maar helaas verbeterde zijn gedrag naar vreemde mensen en honden niet. In de tussentijd heeft Ice helaas een kennis gebeten die hem probeerde te helpen met de lijn om zijn poot. Helaas was dit zo erg dat ze naar het ziekenhuis moest.

Ice is voor mij erg lief, voor mijn man ook, alhoewel we merken dat hij meer naar mij trekt. Wij hebben 2 pubers, waarvan 1 niets heeft met Ice. Hij geeft hem aandacht als hij begroet wordt, maar zoekt Ice nooit uit zichtzelf op. Deze zoon gaf mij laatst een knuffel en toe snapte Ice naar hem. Ice zat 1 meter bij ons vandaan en dit kwam uit het niets. Na het bijtincident en het snappen naar mijn zoon ben ik bang dat het alleen maar erger wordt. Dus we hebben de hulp ingeschakeld van onze dierenarts. Deze heeft ons doorverwezen naar een asiel. Wij wilden Ice niet zomaar naar een asiel brengen, want hij had training en speciale begeleiding nodig voordat hij herplaats zou kunnen worden dat was ons wel duidelijk.

Wij hebben meermaals contact opgenomen met het asiel, maar helaas kregen we na een paar weken nog steeds geen reactie. In huis lopen de pubers af en aan, niet alleen die van mij, maar ook vrienden. Je moet er toch niet aan denken dat Ice één van hen aanvalt.

Omdat ik geen reactie kreeg het asiel en Ice echt niet zomaar te herplaatsen is ben ik gaan zoeken op internet, zo kwam ik bij Stichting Alert. Ik heb een uitgebreide mail gestuurd en werd meteen dezelfde dag gebeld. Wat een opluchting, eindelijk iemand die luistert. Ik heb aan de telefoon met Yvette gesproken en alles uitgelegd. Zij gaf meteen aan dat het inderdaad niet langer houdbaar was om Ice in ons gezin te hebben en kwam meteen in actie. Yvette heeft gezocht naar een ruimte om Ice te kunnen beoordelen voor herplaatsing. Helaas was er geen aparte plek om Ice te beoordelen, maar we konden wel de volgende dag bij een dierenarts terecht.

Ik ben met Ice in de auto gestapt en van Heemstede naar Epe gereden, blij dat ik eindelijk iemand had gevonden die mij en vooral Ice wilde helpen. Bij de dierenarts stonden Yvette en collega Daniëlle ons al op te wachten. We gingen naar binnen, ik vertelde mijn verhaal en Yvette en Daniëlle observeerde Ice. Daarna werd er een knuffel hondje gepakt om te kijken wat Ice zijn reactie was. Hij was erg gefixeerd en reageerde ook naar Daniëlle. Goed dat hij een muilkorf om had. Het was duidelijk dat Ice niet herplaatsbaar was.

Daarna is de dierenarts gekomen, ook zij heeft Ice geobserveerd. Ze vermoed dat Ice ook veel pijn heeft, maar dat is moeilijk te zien bij dit soort honden. Midden in zijn rug zit een deuk, hij gebruikt zijn linker achterpoot ook minder. We gaan buiten een stukje lopen en we laten Ice over een muurtje springen, dat doet hij prima. Wat duidelijk is voor iedereen is hoe bang Ice is in zijn omgeving. Hij is eigenlijk altijd bang en klaar om daarop te reageren. Later heb ik dit gevoel geprobeerd uit te leggen aan mijn jongste zoon: Bedenk dat je in een onbekend donker bos loopt en je weet dat ik daar ook ben, klaar om jou te laten schrikken, maar je weet niet waar ik ben en wanneer ik tevoorschijn kom. Zo voelt Ice zich constant.

Zowel Yvette, als Daniëlle en de dierenarts zijn het erover eens: Ice is niet te herplaatsen en kan ook niet met mij mee terug naar huis, we gaan hem in laten slapen. Hoe moeilijk deze beslissing ook is, we weten dat dit voor Ice het beste is, dan heeft hij eindelijk rust.

Yvette is tot het laatst bij me gebleven en dat gaf steun aangezien mijn man en kinderen niet mee waren.

Ik ben Yvette en stichting Alert enorm dankbaar dat ze meteen op mijn hulpvraag reageerde.

Het verhaal van Odin

We zijn altijd een groot fan van Molossers geweest en specifiek van het Dogo Argentino ras, en natuurlijk zijn we op de hoogte van de kwetsbaarheden bij deze honden. Odin was onze derde Dogo en we zijn hem met 7 weken op gaan halen bij de fokker.

Na een maand of twee viel het ons op dat hij zijn achterpoten op een bijzondere manier neerzette en ook het afzetten met beide poten als hij ergens op wilde springen, verliep niet soepel. Al snel bleef hij gewoon staan en wachtte hij tot wij hem erop tilden. Voor de zekerheid een afspraak gemaakt met onze dierenarts en die gaf aan dat het nog een jonge pup was en dat nog niet alles goed werkte.

Ondanks het feit dat Odin steeds sterker werd, bleef hij die rare waggel in z’n achterpoten houden. Het rare was dat dit uitsluitend bij draf was en niet bij hard rennen: dan zag het er keurig uit. Weer naar de dierenarts en die verwees ons naar een osteopaat. Deze heeft hem helemaal doorgelopen en gaf aan dat ze geen rare obstakels tegenkwam.

Ondertussen veranderde Odin z’n gedrag aan de lijn. Was er een andere hond in zicht dan sloeg hij al aan; kwam de hond te dicht bij, dan viel hij direct uit. En met een hond als Odin wil je dat echt niet. Nu hebben we behoorlijk wat trainingen gedaan en hebben dankzij onze honden uitlaatservice ook absoluut ervaring met honden, maar met Odin zaten we met onze handen in het haar. 

Dus we besloten hulp in te schakelen van een professional die veel ervaring heeft met het trainen van Molossers. Op basis van onze informatie gestart met de basiscursus die Odin glansrijk doorliep. Gemotiveerd met voer dus prima te trainen. Het gedrag aan de lijn veranderde echter niet, maar werd steeds erger.

Omdat ook deze trainer zag dat het gangwerk van Odin niet in orde was, adviseerde ze ons wederom contact op te nemen met de dierenarts. Zo gezegd, zo gedaan. Omdat ook de dierenarts nu ook haar twijfels had, zijn er foto’s gemaakt waaruit bleek dat Odin heupdysplasie had. Doorverwezen naar een specialist, weer onderzocht, foto’s bekeken en inderdaad bevestigd dat Odin aan heupdysplasie leed. In eerste instantie pijnstilling (Carporal) meegekregen, maar we zagen geen enkel verschil in beweging, waardoor de specialist de conclusie trok dat het nog niet zo ernstig was met de pijnklachten.

Omdat het gedrag van Odin verergerde, hebben we ten slotte contact opgenomen met Yvette van Stichting Alert. Yvette wilde Odin graag beoordelen, maar wilde eerst enig lichamelijk mankement uitsluiten. Tijdens het gezamenlijke consult bleek al snel dat er meer aan de hand was dan alleen heupdysplasie. Odin bleek het Cauda Equina Syndroom te hebben waardoor hij constant (zenuw)pijn ervoer.

Samen met Yvette van Stichting Alert en de dierenarts de mogelijkheden besproken. Omdat het enige dat voor ons telt het welzijn van onze honden is, de kwaliteit van leven, hebben we tijdens de narcose moeten besluiten om afscheid te nemen van onze grote vriend. Hij mocht slechts vijf maanden oud worden en we missen hem nog iedere dag.

Merlijn

We zagen je op Facebook: Golden Retriever, reu, 10 maanden. Je zocht een nieuwe baas en wij, Petra en Philip, hadden direct het gevoel dat jij bij ons hoorde. Er was veel belangstelling voor jou, maar uiteindelijk mochten wij jou op 7 december 2022 komen ophalen.

De eerste dagen ging het goed, maar na enige tijd ging je springen en happen. Niet agressief, maar je was volhardend. Als we geluk hadden konden we je afleiden en stopte je, maar het uitlaten lukte niet meer en je bracht ons tot wanhoop.

We kregen hulp van onze buurvrouw, die prive trainingen geeft. Zij gaf ons handvatten dat tijdelijk de situatie verlichtte. Toen zij ook constateerde dat er meer aan de hand was heeft zij ons direct in verbinding gebracht met Stichting Honden Alert; Yvette.

De buurvrouw heeft haar observatie en filmpjes van dat moment naar Yvette gestuurd.

Wij waren inmiddels ten einde raad en hadden bijna alle hoop opgegeven.

Yvette is direct in actie gekomen en heeft met ons telefonisch het proces doorgenomen.

Wij luisterden en wilden het goed doen voor jou; van binnen waren we emotioneel afscheid aan het nemen. Eerst moest al het onderliggend medisch lijden worden uitgesloten. Zo vlak voor kerst, was er een gaatje op 20 december, bij de dierenkliniek. Wij konden dat organiseren en zouden je dan achterlaten en later de uitkomst horen. Wij hielden met het ergste rekening. Yvette had, indien nodig, geregeld dat jij naar een kennel kon, zodat wij even tot rust konden komen.

Uit het onderzoek bleek dat je een ernstige allergie had (opgezette dikke darm en oorontsteking). Je had pijn!

In overleg met ons is aanvullend een panel test gedaan en ben je direct op hypo allergeen voedsel gezet. Tijdens de kersperiode heb jij in de kennel gezeten en heeft Yvette en haar team bijna dagelijks met je getraind. Yvette kreeg vertrouwen in jou en sprak naar ons uit dat ze dacht dat je terug kon. En dan de vraag: of wij ook vertrouwen hebben?

Wij hadden ondertussen wat ruimte gekregen, maar voelden ons nog steeds gespannen.

Op 6 januari kwam je thuis. Inmiddels hadden we je een nieuwe naam gegeven: Merlijn.

Aangezien je voor bijna alles allergisch bent is er een geitendieet geadviseerd.

Nu… moesten wij ook vertrouwen krijgen.

Yvette heeft ons daar mee geholpen.

Ze is twee dagdelen bij ons geweest en heeft ons de eerste oefeningen geleerd. Daarnaast stonden we continu met elkaar in contact voor vragen en stuurde ze instructiefilmpjes voor de betreffende situaties. We hebben Yvette van zo dichtbij mee gemaakt dat we ontzettend veel respect voor haar hebben wat zij allemaal doet. 

Merlijn is nu weer een tijdje bij ons en hij lijkt een heel andere hond. Nu de pijn weg is, wordt wandelen met hem weer leuk en ontspannend.

Yvette zei: “Je krijgt de hond die bij je past”. Merlijn leert ons opnieuw dat hij grenzen nodig heeft. Ondertussen ontstaat er contact en ligt Merlijn in de avonden heerlijk tegen ons aan.

De momenten van geluk worden steeds langer en er is het begin van een onvoorwaardelijke band.

We voelen ons intens dankbaar voor alle hulp die we hebben gekregen van Stichting Alert.

Petra, Philip en Merlijn.

Ons persoonlijke verhaal over bordercollie Jimmy, die maar 14 maanden oud werd.

Jimmy kwam als kleine pup van 8,5 week bij ons, na zijn eerste week vanuit het nest in een ander gezin. Zij deden afstand van hem vanwege persoonlijke omstandigheden, en wat waren wij blij met hem. Zijn broertje uit hetzelfde nest, die eigenlijk voor ons was bestemd, had een navelbreuk en buikproblemen en de fokker liet broertje op de leeftijd van 5 weken inslapen. We hoefden geen seconde na te denken om Jimmy over te nemen en sloten hem direct in ons hart.

Jimmy was een slimme, aanhankelijke en energieke bordercollie. Onze eerste pup en eerste bordercollie. We waren wat onzeker omdat we alleen ervaring hadden met onze vorige hond en nog nooit een pup hadden opgevoed. We kozen bewust voor een bordercollie, omdat we graag met hem aan een hondensport wilden gaan doen.

Omdat hij naar ons verhuisde in een gevoelige periode (3 tot 12 weken) dachten we dat hij daar veel stress van had. Zo bleef hij vaak liggen waar hij lag als wij de kamer in kwamen, zonder ons te begroeten. Hij liet ook regelmatig stress-signalen zien, zoals gapen, tongelen en zichzelf krabben. Ook had hij in het begin vaak dunne ontlasting, wat dan verbeterde na diarreeremmers van de dierenarts en speciaal graanvrij voer.

Jimmy was buiten enorm snel afgeleid, als kleine pup al was naar de hondenschool gaan met hem niet te doen. Geen enkele oefening lukte omdat hij continu werd afgeleid door alles om hem heen. Omdat hij onze eerste pup en bordercollie was, dachten wij dat we niet genoeg met hem trainden of iets verkeerd deden. We wandelden, speelden en oefenden veel met hem, en lieten hem tussendoor veel slapen, maar hij bleef een ongeconcentreerd projectiel dat buiten voor alles aandacht had behalve voor ons. Hij ging wel met kleine stapjes vooruit, maar het bleef keihard werken om zijn aandacht te krijgen. Ook de stress-signalen bleef hij vertonen, zodat we steeds dachten: wat doen wij nou niet goed. Volgens onze hondentrainster was hij snel overprikkeld, en moest ik hem nog meer laten slapen en minder blootstellen aan prikkels.

Naarmate hij ouder werd en langer mocht wandelen en rennen buiten, viel het ons op dat hij na een kwartiertje rennen ging liggen. Of op de terugweg van een wat langere wandeling van drie kwartier ging hij ook liggen en wilde dan pas na een minuut of tien weer verder lopen. Onze vorige hond, geen bordercollie, kon op diezelfde leeftijd eindeloos wandelen en rennen, dus vonden wij dit gedrag van Jimmy opmerkelijk. Maar opnieuw dachten we dat hij op dat moment overprikkeld was.

Helaas beet Jimmy ons ook af ten toe. Eerst bij het afpakken van een ballon op straat, later ook als onze zoon van 12 hem optilde of aaide over zijn buik. Het bijten was telkens voor ons onverwacht. Behalve dan bij de bezitsnijd waarvoor wij een truc hadden geleerd bij de hondenschool: afleiden en strooien met lekkers. Ook mochten we hem niet borstelen aan de achterkant en bij zijn onderrug. Hij hapte dan naar de borstel, en inmiddels was ik een therapeutisch traject gestart bij een speciale trimsalon om hem zonder stress te kunnen verzorgen. Hij had inmiddels in zijn liezen en aan de achterkant van zijn achterbenen klitten waar ik niet aan mocht komen. Wekenlang reed ik met hem elke week 30 kilometer naar de trimsalon om met hem daar een koekje te halen zodat hij de salon associeerde met een leuke plek. Elke dag oefende ik met hem op een speciaal kleedje met veel beloningen. Hij ging wel vooruit, dus zolang er vooruitgang was, bleef ik hopen op verbetering van zijn gedrag.

De laatste vier weken van Jimmy’s leven verergerde het bijten. Hij greep mijn man een paar keer bij de arm en wilde al grommend niet meer loslaten, doodeng was het. Ook mijn zoon had hij een keer te pakken. We werden door onze dierenarts doorverwezen naar een gedragskundig dierenarts. We maakten filmpjes van Jimmy in zijn dagelijks leven, spelend met ons, met andere honden, rennend, lopend, slapend en ook van de stress-signalen die hij vaak liet zien. Ik stuurde een aantal dagen voor het consult zo’n tien a4-tjes in met de antwoorden op de uitgebreide vragenlijst. We wilden weten hoe we dit bijten konden voorkomen en wat we moesten doen als hij weer zou bijten. Jimmy moest nuchter komen, zodat hij eventueel onder narcose gebracht kon worden voor lichamelijk onderzoek.

Tijdens het consult bij de gedragskundig dierenarts werd de vragenlijst nog eens uitgebreid besproken, en werden wij zonder dat hij lichamelijk onderzocht was naar huis gestuurd. Het advies was om naar een bordercollie deskundige te gaan van een schapenboerderij om daar te kijken of Jimmy nog trainbaar zou zijn, en om zijn klitten weg te laten halen bij onze dierenarts. Ook dachten ze dat hij mogelijk beter op zijn plek zou zijn op een boerderij. De dag na het consult lieten we zijn klitten weghalen bij onze dierenarts.

Een paar dagen na het consult in Utrecht, zou ik ’s middags naar de bordercolliedeskundige van de schapenboerderij gaan met Jimmy. Die vrijdagochtend viel hij weer mijn man aan. Het werd nu onhoudbaar, mijn man werd bang en wilde hem niet langer in huis hebben. Ik belde onmiddellijk die deskundige op, en hij adviseerde om Yvette van Stichting Alert te bellen. Ze nam de telefoon op, luisterde naar mijn verhaal en zei: “Ik ga je helpen. Stuur mij het rapport uit Utrecht en de filmpjes, dan kijk ik daar nu naar en bel je over een kwartier terug.” Na een kwartier belde ze terug, ze had een afspraak die middag bij haar dierenarts geregeld, een pension voor het weekend en voor maandagochtend een afspraak voor een röntgenfoto.

Ik stapte in de auto met Jimmy en reed naar de Veluwe naar de dierenarts. Ik vond het hartverscheurend om onze hond helemaal alleen achter te laten in het pension, ook al werd hij daar goed verzorgd. Het hele weekend piekerden wij ons suf wat we nou verkeerd hadden gedaan en hadden we slapeloze nachten. Maandagochtend haalden we hem met Yvette op om naar de dierenarts te gaan. Ik mocht nog even met een gemuilkorfde Jimmy een stukje wandelen, en toen ik hem wegtrok bij hoog gras viel hij ook mij aan. Uiteindelijk werd hij met vangstokken de dierenartspraktijk in gebracht. Dit laatste levende beeld van hem staat nog op mijn netvlies gebrand. Wat was er toch aan de hand met onze Jim?

Er werden röntgenfoto’s gemaakt, en daar bleek uit dat hij een hernia had in de onderrug en botvorming in de nek. Volgens de dierenarts aangeboren. Ook had hij ernstige darmproblemen. Hij moet helse pijnen hebben gehad. Omdat dit allemaal moeilijk te verhelpen was en een langdurig traject zou worden, was het advies van Yvette en de dierenarts om hem in te laten slapen. Om hem niet langer pijn te laten lijden.

We zijn enorm verdrietig dat we hem moeten missen, maar dit was het beste voor hem. Uit liefde hebben we hem laten gaan. Ook hebben we verdriet dat hij zijn leven lang pijn heeft geleden zonder dat we dat wisten. Naast dit verdriet beseffen we achteraf dat we enorme risico’s hebben gelopen met hem. Hij had veel ernstiger bijtwonden kunnen veroorzaken, niet alleen bij ons maar ook buiten bij andere honden, mensen of kinderen. Vanuit zijn pijn, niet omdat hij agressief van aard was.

Yvette heeft ons snel, kordaat en zeer deskundig geholpen. We weten niet wat we zonder haar hadden gemoeten die vrijdag. Het had heel anders kunnen aflopen. We zijn haar en Stichting Alert dus enorm dankbaar voor alle hulp.

De baasjes van Jimmy